Sam pomysł, by to uczynić wydaje się absurdalny. To raczej nie mogłoby się wydarzyć, ale w ten sposób stworzył Pan Jezus jakiś rodzaj analogii, który ma nas zmusić do myślenia. O ile rzucanie pereł przed wieprze w stanie trzeźwości umysłu wydaje się mało prawdopodobnym, to już dawanie psom tego, co święte, jest zupełnie zrozumiałe. Wiadomo przecież, że za czasów Chrystusowych składano Bogu ofiary ze zwierząt. W wypadku ofiary biesiadnej część z niej spalana była na ołtarzu dla Boga, część otrzymywał kapłan, zaś pozostała część była spożywana w gronie rodzinnym przez ofiarujących. Był to wyraz bliskości, a nawet przyjaźni z Bogiem - oto Bóg zaprasza swoich wiernych do wspólnego stołu. Gdy więc spożywano mięso ofiary, która wcześniej przeznaczona była dla Pana, było to mięso poświęcone Bogu, a więc święte. Trudno wyobrazić sobie, aby mogłoby ono zostać rzucone psom.

   Te porównania kojarzyć nam się mogą z aktualną rzeczywistością, wyraźniej rysującą się zwłaszcza w czasie wakacyjnym, gdy to mnóstwo turystów prowadzanych jest po zabytkowych kościołach. Kiedy patrzymy na owych, często opasłych globtroterów w krótkich spodniach, nierzadko przeżuwających gumę, którzy nie przyklękną przed tabernakulum, a nawet ciszy zachować nie zamierzają w miejscach uświęconych modlitwą wielu pokoleń, to obraz pereł i wieprzy sam się nasuwa...

   Pytanie jednak, czy przypadkiem nie chodzi o nas samych... Ostatecznie zostaliśmy z woli Bożej dopuszczeni do największych tajemnic i największych świętości. Czy mamy wystarczającą świadomość, jak wielkiej łaski dostępujemy przyjmując Ciało Chrystusa? Na ile Komunia św. budzi w nas skojarzenia duchowe, pełne miłości, prowadzące do zjednoczenia duszy z Duchem Bożym, na ile zaś jedynie konsumpcyjne?