Zresztą trudno sobie to inaczej wytłumaczyć, skoro On sam jest Miłością. Jednak wyznanie Najwyższego, które wychwycił i zapisał dla nas prorok Ozeasz jest niezwykle piękne i bardzo wzruszające: „uczyłem chodzić Efraima, na ramiona swe ich brałem\"... Przecież to coś, co doskonale zna każdy ojciec i każda matka. „Byłem jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę...\" - to kolejny obraz czułości, jaką Bóg ma ku swemu narodowi.

   Dlaczego jednak miłość ta pozostaje bez wzajemności? Dlaczego nie zostaje nawet doceniona? Naród wybrany zachowuje się jak rozpieszczone dziecko, któremu wydaje się, że wszystko, co posiada, po prostu mu się należy; że obowiązkiem Ojca jest mu to wszystko zapewnić. Tam, gdzie dochodzi do głosu miłość, znika pojęcie obowiązku - ona po prostu nie jest w stanie inaczej się zachowywać jak nieustannie dawać siebie, ona znajduje radość w służeniu osobie kochanej. Ma jednak prawo oczekiwać choćby odrobiny wzajemności, choćby krzty wdzięczności. Nic takiego jednak się nie stało. Odwrotnie - swoim zachowaniem to kochane dziecko do gniewu pobudzać zaczęło swego Dobrodzieja.

   Nie wolno nam się obruszać na owych niewdzięczników, bo natura człowieka jest - niestety - niezmienna. To jest obraz naszych zachowań i naszej niewdzięczności. Trzeba to jednak przezwyciężać. Tym bardziej, że Bóg spina się w sobie, by gniewu nie okazać, by nadal kochać...