Gdy słyszę o pięknej postawie Marii i o zapatrzonej w materię Marcie, trudno mi ukryć zdziwienie. Sytuację z gościnnego domu w Betanii widzę bowiem zgoła odmiennie. Owszem, obie siostry dostąpiły olbrzymiego zaszczytu, obie to rozumiały i cieszyły się niezmiernie. Każda nas swój sposób pragnęła najlepiej podjąć najdostojniejszego Gościa. Pewnie, że jest dobrze, gdy przybywających w nasze progi nie pozostawiamy samych - trzeba ich zająć rozmową, pozwolić się wypowiedzieć, okazać zainteresowanie. Tak nas przecież uczono. Ale też - zwłaszcza w naszej Ojczyźnie, gdzie pielęgnuje się cnotę gościnności - zwraca się uwagę na to, czym podejmujemy gości. Stąd, istotnie, bywa tak, że panie domu przez czas zbyt długi krzątają się w kuchni, ale efekt tej krzątaniny zwykle zachwyca. Oczywiście, że - znów zgodnie z przysłowiem - nie chodzi o to „jeść\", ale o tę „cześć\", wszyscy jednak wiemy, że w naszej mentalności i owo „jeść\" odgrywa niebagatelną rolę.

   Dlatego właśnie pragnę przeprowadzić swoistą apologię Marty. Przede wszystkim bowiem nie okazała ona mniejszego od siostry zainteresowania Gościem - uwijała się przecież „koło rozmaitych posług\". Po drugie, jej irytacja z powodu pozostawienia jej samej w kuchni wynikała prawdopodobnie stąd, że ona również chciałaby posłuchać Tego, który rozlewał wokół siebie słowa życia. Po trzecie zaś, choć Maria obrała „najlepszą cząstkę\", widać jednak nie potrafiła jej zagospodarować - przecież po śmierci Łazarza to nie ona, ale Marta właśnie wybiegła naprzeciw Chrystusa, wdała się w bardzo poprawny dialog teologiczny z Panem i... można powiedzieć, że postawą swoją niejako wymusiła na Chrystusie cud wskrzeszenia. Dlatego Marta ma w sobie coś z benedyktyńskiej zasady „ora et labora\" - módl się i pracuj. Nie tylko więc zachwycaj się mądrością Pana, ale wprowadzaj ją w życie.