Bywa, że dorośli z nostalgią wspominają czasy dzieciństwa i wówczas jawi się im ono jako czas wspaniały. Chociaż w tamtym czasie dziecko niejeden przeżywało stres, nieraz łzę uroniło, to i tak po latach wspomina to z radością. Z czego to wynika? Przede wszystkim chyba z pozyskania umiejętności obiektywnego spojrzenia na rzeczywistość i rzetelnego oceniania wagi doświadczeń. Po wtóre zaś chodzi też pewnie o zakres odpowiedzialności: ktoś, kto musiał pytać rodziców o pozwolenie na wyjście do kolegi czy na plac zabaw, dziś sam dźwiga na sobie odpowiedzialność za wyrażenie tym podobnych pozwoleń. Czując się odpowiedzialnym za dziecko, rodzic nie może ograniczyć się tylko do wydawania pozwoleń na dziecięce działania - on musi je inspirować, motywować, oceniać, nagradzać, a gdy trzeba to i karać. Wiadomo, że po kary nikt chętnie nie sięga - zwłaszcza gdy dosięgnąć mają one bliskich nam osób. I Pan Bóg niechętnie używa tego środka, ale gdy inne sposoby napominania grzeszących zawodzą, czuje się przymuszony do wykorzystania go jako narzędzia ocalenia duszy.

   Pierwsze dzisiejsze czytanie uświadamia nam, że jako narzędzie wymierzania kary krnąbrnym Izraelitom posłużyła Bogu Asyria. Jednak członkowie tego narodu zupełnie nie zrozumieli swojej roli, a popadłszy w pychę nadużyli swej pozycji do gnębienia tych, których mieli zaledwie ukarać, by ich nauczyć pokory i rozsądku. Dlatego właśnie Pan Bóg znów staje w obronie swych ciemiężonych dzieci.  

   Ten rodzaj logiki nie wszyscy jednak są w stanie pojąć – pewnie jedynie prostaczkowie.