Magdalenie nie uwierzyli, dwom uczniom, którzy wrócili z Emaus też nie dali wiary. Do trzech razy sztuka - więc Pan Jezus pofatygował się osobiście do całej jedenastki. Wyrzucał im upór i brak wiary. No cóż? Miłe to nie było z pewnością, ale - niestety - prawdziwe. Jak mogli ewangelizować ci, którzy osobiście Chrystusa oglądali, wsłuchiwali się w Jego nauczanie, byli świadkami cudów przez Niego zdziałanych, a teraz nie umieli zaakceptować przepowiadanego przez Niego zmartwychwstania? Jaka więc jest szansa na przekonanie tych, którzy takiego szczęścia nie mieli?

   Oj, dużo potrzeba pokory, aby zaakceptować możliwość istnienia niewytłumaczalnego... Widocznie jeszcze jej nie posiadali. Dopiero po Zesłaniu Ducha Świętego okazali się wystarczająco potulni i zdolni przyjąć również to, czego do końca nie pojmowali. Wtedy z całym przekonaniem opowiadali, że nie mogą nie mówić o tym, co widzieli i słyszeli. Nieistotna była nawet groźba utraty życia. Już byli dość pokorni i dość odważni.