Przed czytaniem Pisma św. należałoby chyba przeprowadzić reset pamięci. A to z tej prostej przyczyny, że przez wielokrotne jego czytanie zatracamy wrażliwość. To trochę tak, jak z turystami przyjeżdżającymi w góry, którzy nie znajdują słów, by wyrazić zachwyt nad pięknem tamtejszych krajobrazów, a gdy dzielą się swymi spostrzeżeniami z góralami, mogą usłyszeć coś w tym rodzaju: „Tak, tak, te widoki byłyby jeszcze piękniejsze, gdyby góry nie zasłaniały..."

   Spróbujmy więc na dzisiejszą Ewangelię spojrzeć bez uprzedzeń. Owszem, wiemy, że przyszli do Chrystusa chorzy, że ich uzdrowił, że jeszcze nakarmił na drogę, a uczniowie pozbierali siedem pełnych koszów ułomków pozostałych po spożywających. I ten właśnie obraz tkwi w naszych głowach. Przyjrzyjmy się jednak pewnym szczegółom: Otóż Pan Jezus, po przyjściu nad Jezioro Galilejskie, wszedł na górę. Wszedł na górę! To znaczy, że sam zadał sobie trud wchodzenia i zmusił w ten sposób potrzebujących, by też trud podjęli. Święty Paweł napisze później: „Szukajcie tego, co w górze, nie tego, co na ziemi..." Wszyscy ci, którym naprawdę zależało, wdrapali się. Okazało się później, że wysiłek ten został sowicie nagrodzony - chorzy odzyskali zdrowie. Na tym jednak Pan Jezus nie poprzestał. W wypadku ludzi mówilibyśmy o wielkiej wyobraźni, a Pan Jezus po prostu wiedział, że ludzie ci - bądź to chorzy sami, bądź niosący swoich chorych - szli niejako w ciemno. Gdy wyruszali z domu, nie wiedzieli, gdzie będzie przebywał. W trasie dowiadywali się, gdzie był i gdzie dalej się udał. Poszukiwanie Pana mogło im zająć wiele dni, a może i tygodnie? Trudno się dziwić, że mogli być głodni i wyczerpani. Na cóż więc zdałoby się ich uzdrowienie, gdyby nie mieli sił powrócić do domów? Wtedy zaś następuje kolejny cud: rozmnożenie chleba.

   Zapłakał kiedyś Pan Jezus nad Jerozolimą, która Go nie rozpoznała. A jak jest z nami?