Pierwsza niedziela po Narodzeniu Pańskim obchodzona jest jako święto Świętej Rodziny. Trudno byłoby znaleźć lepszą ku temu okazję. Boże Narodzenie wskazuje bowiem nie tylko na potęgę miłości Bożej, objawioną w przyjściu naszego Pana do świata widzialnego, ale przyjęcie przez Niego materialnej postaci dowodzi Jego ogromnej pokory. Nie musiał przecież zniżać się do poziomu człowieczeństwa, ale chciał. Tylko On wiedział, że innego ratunku dla nas nie ma. Dlatego podjął się tej okrutnej misji, której finał znał doskonale od samego początku. Celem jednak pojawienia się Boga na tym świecie było nie tylko nasze odkupienie - chciał On nam ponadto zostawić wzór do naśladowania. To prawda, że w ten sposób poprzeczka wyniesiona została na maksymalną wysokość, ale to oznacza jedynie, że Pan Bóg naprawdę bardzo poważnie nas traktuje.

   W tym wszystkim ogromne znaczenie ma właśnie to, że Chrystus chciał się narodzić jak każdy człowiek. Mógł przecież przybyć do nas w postaci dorosłe-go człowieka, na przykład w Eliaszowym wozie „o koniach ognistych"... On jednak wolał przejść przez wszystkie etapy ludzkiego dojrzewania: od niemowlęctwa poprzez czas dzieciństwa, młodzieńczego rozwoju do dorosłości.

   A wszystko to w rodzinie - Świętej Rodzinie. Jeśli Bóg zechciał jej potrzebować, to oznacza, że każdemu z nas jest ona potrzebna. Przede wszystkim dlatego, że stanowi ona podstawowe środowisko rozwoju miłości. To tu człowiek ma się uczyć pokory, bezinteresownej służby, zgodnego współistnienia, ale nade wszystko miłości.

   Wpatrujmy się więc w tę rozmiłowaną w sobie Wspólnotę, a dostrzegając ogrom trudności, spadający na nią od samego początku, uczmy się umiejętności pokonywania ich siłą wiary w Boga, który rozwiązuje wszelkie problemy. Często zwracajmy się do tworzących ją Osób słowami modlitwy zaczerpniętymi z jednej z kościelnych pieśni: Rodzino, Rodzino Święta, przykładem nam służ, zagościj pokojem serca, miłości nas ucz.