Przyzwyczailiśmy się mówić, że to modlitwa jest rozmową z Bogiem, choć tak naprawdę bardzo trudno jest nam usłyszeć w jej trakcie Boży głos i dlatego najczęściej modlitwa bardziej podobna jest do koncertu życzeń - jednostronnego przekazu. Okazuje się jednak, że Pan Bóg nie musi wcale używać głosu, aby przekazać jakiś komunikat. Znamy to przecież - i my posługujemy się różnymi znakami, również tzw. mową ciała. Nie trzeba przecież opisywać uśmiechu, grymas też coś znaczy, potrafimy mimiką zobrazować zniecierpliwienie bądź zainteresowanie. Inaczej wyrażamy miłość do rodziców, rodzeństwa, inaczej wygląda to w stosunku do żony czy sympatii. A to mieści się tylko w zakresie wspomnianej mowy ciała. Ponadto jest jeszcze cała masa znaków, które inaczej interpretowane były w przeszłości, inaczej rozumie się je dzisiaj: dwa nagie miecze, czarna polewka czy wici - któż by to dziś zrozumiał? Dla ludzi z przeszłości było to tak wyraźne jak zapisane atramentem słowa.

   Pan Bóg ma jednak o wiele większe spektrum przekazywania swej woli. Używa On przeróżnych znaków: może to być płonący krzew na pustkowiu, wysłanie Archanioła do Maryi, obdarowanie mową oślicy Balaama, albo - jak w dzisiejszej Ewangelii - sen. Z tym ostatnim jest o tyle trudniej, że nie jest łatwo go zinterpretować. W tym jednak wypadku Józef nie miał problemu. Jeszcze dwukrotnie przemówi Bóg do niego w ten sposób.

   Jakaż stąd dla nas nauka? Musimy być bardzo bacznymi obserwatorami otaczającej nas rzeczywistości. Wszystko bowiem może być znakiem od Boga dla nas. Trzeba więc najpierw prosić o łaskę właściwego odczytywania ich oraz o pomoc do zrealizowania Bożej woli.